Powierzchnia użytkowa mieszkania coraz częściej pojawia się w ustawach i rozporządzeniach, dlatego też tym bardziej warto dowiedzieć się czym jest. Niniejszy artykuł to doskonały wybór właśnie dla tych osób, które chcą dowiedzieć się, w jaki sposób należy obliczyć powierzchnię użytkową mieszkania.
O czym należy pamiętać?
Metraż mieszkania jak powszechnie wiadomo bardzo często decyduje o zakupie, zwłaszcza że ma ogromny wpływ na cenę końcową. Obliczanie powierzchni użytkowej odbywa się zazwyczaj w oparciu o normy: PN-70/B-02365, PN-ISO 9836:1997 oraz PN-ISO 9836:2015-12. Zgodnie z aktualnymi przepisami powierzchnię użytkową określa się na podstawie przyjętych zasad, które dokładnie opisane są w polskiej normie. Powierzchnia użytkowa mieszkania najprościej rzecz mówiąc to powierzchnia wszystkich pomieszczeń, które znajdują się w danym lokalu. Zalicza się tutaj wyłącznie pomieszczenia, które służą mieszkalnym oraz gospodarczym potrzebom poszczególnych lokatorów. Mowa tutaj między innymi o pokojach, przedpokojach, korytarzach, spiżarniach i holach. Za powierzchnię użytkową mieszkania nie uważa się z kolei powierzchni tarasów, balkonów, schowków w ścianach, suszarni, strychów, piwnic oraz komórek, które wykorzystywane są na przykład do przechowywania opału.
Jak wygląda obliczanie powierzchni użytkowej?
Jeżeli chodzi o starą normę PN PN-70/B-02365 to powierzchnię użytkową mieszkania liczy się w świetle murów zawsze przed wytynkowaniem. Inaczej wygląda sytuacja jeżeli powierzchnia użytkowa mieszkania liczona jest w oparciu o nową normę (PN ISO 9836 1997). W tym konkretnym przypadku pomiar powierzchni liczy się w świetle ścian z tykami. Jest to kluczowa różnica, zwłaszcza że tynki mogą zmniejszyć światło murów nawet o 1-2 cm.
Jak wygląda pomiar powierzchni użytkowej pod skosami?
Najtrudniejszym zadaniem jest oczywiście obliczenie powierzchni użytkowej mieszkania pod skosami. Przy starej normie powierzchnie poniżej 1,4 metra niewliczane są do powierzchni użytkowej. Jeżeli chodzi o powierzchnie o wysokości od 1,4 m do 2,2 m to wówczas wliczamy tylko 50%. W pełni zaliczana jest dopiero powierzchnia powyżej 2,2 m. Zdecydowanie łatwiej jest obliczyć powierzchnię użytkową mieszkania opierając się na nowszej normie. Wynika to oczywiście z tego, że wartość graniczna wynosi 1,9 m. Wszystkie powierzchnie poniżej tej wysokości nie są wliczane do powierzchni użytkowej danego mieszkania. W pełni wliczane są wszystkie powierzchnie powyżej 1,9 m. Różnice pomiędzy poszczególnymi normami mogą znacząco się różnić, dlatego też warto zwrócić na nie uwagę.
